مسعود و شعبان عزیز آزادیتان مبارک‌باد مقاومت زندگی است
آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
مسعود و شعبان عزیز آزادیتان مبارک‌باد
مسعود_نیکخواه و #شعبان_محمدی از اعضای هیات مدیره انجمن صنفی معلمان کردستان/ مریوان که در روز ۱۱ اریبهشت ۱۴۰۱ بازداشت شده بودند، امروز ۲۹ مرداد ۱۴۰۱ آزاد شد.
لازم به ذکر است آقایان #رسول_بداقی، #جعفر_ابراهیمی و #محمد_حبیبی از دیگر معلمان زندانی هستند که از روز ۱۰ اردیبهشت همچنان در بازداشت و بلاتکلیفی به سر میبرند.
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی معلمان ایران، ضمن استقبال از آزادی #شعبان_محمدی و #مسعود_نیکخواه و تبریک به این عزیزان و تک تک جامعه ی فرهنگی ایران، آزادی بی قید و شرط سایر همکاران بازداشتی را خواستار است. شورای هماهنگی همچنان با تاکید خواهان پایان دادن پرونده‌سازی علیه فعالین صنفی و روند وثیقههای سنگین و غیرمعقول، در قبال آزادی فعالین صنفی دربند است.
سوءقصد به جان سلمان رشدی -کانون نویسندگان ایران حکم «ارتداد» او از سوی رهبر وقت جمهوری اسلامی صادر شد و برخی نهادها نیز برای قتل او جایزه تعیین کردند. بدین گونه حق آزادی اندیشه، بیان و نشر و همچنین حق هرگونه بحث و نظر آزادانه درباره‌ی محتوای کتاب یکسر به محاق افتاد. پس از صدور این حکم نویسنده‌ی کتاب سال‌ها در اختفا به سر برد و بسیاری از مترجمان و ناشران مرتبط با این کتاب مورد سوءقصد قرار گرفتند. بی‌شک سوءقصد به سلمان رشدی از مصادیق بارز حمله به آزادی بیان بی هیچ حصر و استثنا برای همگان است.
کانون نویسندگان ایران
هوشنگ ابتهاج (ه.الف. سایه) شاعر، ترانه‌سرا و از اعضای اولیه‌ی کانون نویسندگان ایران، روز چهارشنبه، ۱۹ مرداد در سن ۹۵ سالگی در کشور آلمان دیده از جهان فرو‌بست.
سایه اگرچه بیشتر با غزلیاتش شناخته می‌شود، از نخستین شاگردان و پیروان نیما بود و شعرهای ارزنده‌ای در سبک و سیاق نیمایی دارد که یکی از معروف‌ترین آن ها شعر «ارغوان» است؛ شعری که ابتهاج آن را در زندان جمهوری اسلامی سرود؛ همان حکومت آزادی‌ستیزی که اکنون در پی مصادره‌ی اوست. ابتهاج در شعرهای کلاسیک خود نیز مضامین اجتماعی، سیاسی و اعتراضی را با زبانی تغزلی و استعاری به گونه‌ای بیان می‌کرد که مخاطبانش پیام او را به روشنی در می‌یافتند.
کانون نویسندگان ایران
زندگی در چنین شرایط خفقان‌آوری نه فقط برای هم‌وطنان بهایی، بلکه برای هر کسی که می‌خواهد شرافت‌مندانه زندگی کند، سخت و دشوار است. صدای گرفته‌ی ایران را می‌شنوم که می‌گوید: نعلینت را، چکمه‌ات را، از گلویم بردار، دارم خفه می‌شوم.
صدیقه وسمقی
ما به شما اعتماد نداریم!
چیزی که مردم را عصبی کرده خبری دروغ مبنی بر اسکان ۷۰۰ نفر از اهالی امامزاده داوود است. مدیر سازمان آتش‌نشانی همان روز ابتدایی وقوع سیل از اسکان سکنه امامزاده داوود در سوله‌های مدیریت بحران خبر داده بود. خبری که مردم را عصبانی کرده و می‌گویند چنین اتفاقی نیفتاده. یکی از مردم فریاد می‌زند: «ما به دروغ‌‌گویی‌هایی که ادعا می‌کنند ۷۰۰ نفر از اهالی امامزاده داوود را اسکان داده‌اند اعتماد نمی‌کنیم. تا رضایت ما رو جلب نکنید، من اجازه جابه‌جایی یک آجر رو نمی‌دیم، باید از روی نعش اهالی رد شوید...». طهرانی‌مقدم می‌گوید: «چه کسی چنین ادعایی کرده؟». فریاد می‌زنند، ما نمی‌دونیم، همین شماها گفتید، شماهااااااااااا»
روزنامه شرق
حاکمیت ابزارهای قدیمی‌اش را احیا کرده است و مأمورانش به نام «پلیس امنیت اخلاقی» مشغول سرکوب بیش از پیش زنان و سلب امنیت آنان شده‌‌اند.
بستر این سرکوب اما پیش از این فراهم شده است؛ حاکمیت که دریافته در غیاب تشکل‌ها و نهادهای زنان، نقض حقوق «سپیده»ها و به حاشیه راندن صدای آنان آسان‌تر است، سال‌ها حق تشکل‌یابی زنان را نقض کرده و با پرونده‌سازی و بازداشت و زندان، عرصه را بر فعالان این حوزه تنگ کرده است.
کانون نویسندگان ایران
- در این روز خبر رسید علاوه بر سپیده رشنو، شاعر و نویسنده، نازی زندیه، دانشجوی کارشناسی رشته‌ی نقاشی دانشگاه الزهرا، ملیکا قراگزلو، دانشجوی روزنامه‌نگاری دانشگاه علامه و سوری بابایی چگینی، همگی به جرم مخالفت با پوشش اجباری، طی روزهای گذشته توسط نهادهای امنیتی بازداشت و تحت بازجویی قرار گرفته‌اند.
کانون نویسندگان ایران
- جلسه‌ی آخرین دفاع از اتهام انتسابی «تبلیغ علیه نظام» ۱۵ فعال صنفی معلمان کردستان: فاطمه زندکریمی، صلاح حاجی میرزایی، مجید کریمی، رضا مرادی، غیاث نعمتی، رضا طهماسبی، صادق کنعانی، نسرین کریمی، فیصل نوری، کورش عزتی، رزگار حیدری، مختار اسدی، آرام ابراهیمی، بهزاد قوامی و شهریار نادری، در این روز در دادسرای عمومی و انقلاب سنندج برگزار شد.
کانون نویسندگان ایران
دريغا كه فقر، چه به آسانى احتضار فضيلت است! ( احمد شاملو)
از همین روست که می‌دانست دورانی چنین پرادبار در پیش است. دوران تحدید و تحقیر زیبایی. دوران تکریم و تشریف پلیدی. دورانی که در آن جلپاره‌ای‌ست نان/ به رنگ بی‌حرمت دلزدگی/ به طعم دشنامی دشخوار.